Τίτος Πατρίκιος-Αντιδικίες(Ποιήματα 1981)

Τελευταίο Φως

Πώς θα φύγεις μέσα στην τρελαμένη νύχτα;
Ένα χέρι σφίγγει σα λεπίδα το τελευταίο φως.
Πώς  θ’ αντικρίσεις το χειμώνα
με λίγες μέρες περσινού καλοκαιριού;
Υπάρχει ένα νεκρός σ’ όλο το μάκρος των ματιών
υπάρχει ένας νεκρός αβόλευτος στα ρούχα σου.
Πρωί -πρωί οι οδοκαθαριστές βουλώνουν με κουρέλια
τις τρύπες που ανοίξαν τα φιλιά.

 Παραμονές 
Μέσα στο πλήθος που αραιώνει κανείς δεν με γνωρίζει
ο λογιστής, ο ταχυδρομικός διανομέας, οι ορχήστρες
των τυφλών, κανείς δεν βλέπει πως τα χέρια μου
μες στο παλτό κρατάν ένα φθαρμένο χάδι.
Οι καταστηματάρχες κατεβάζουν τα ρολά
ο διπλανός μου χτενίζεται στη βιτρίνα
και τούτη η νύχτα ανοίγει λάκκους για νεκρούς.
Οι δρόμοι του κορμιού είναι τόσο μακρινοί,
πώς ν’ αρνηθείς τη ζέστη ενός κινηματογράφου;
Για το φεγγάρι που φυτρώνει στο καθρέφτη
του αβέβαια ερωτευμένου εαυτού σου
δε φτάνει μόνο το λίπασμα φιλιών.

Πολυθρόνες  Απλωθήκαμε σαν πολυθρόνες καφενείων.
Κανείς δεν έρχεται να κάτσει.

 
Ο θόλος 
Μα οι θρόνοι αυτοί το βγάζουν, οι φωνές;
Άνοιξε στα δυο ο μπετονένιος θόλος τ’ ουρανού
κι εμείς σαν πρόβατα βελάζουμε.

Ησυχασμένες απαντήσεις 
Οι έτοιμες, ησυχασμένες απαντήσεις
δε γίνεται πια να με χορτάσουν
όπως δεν επαρκούνε σε μια πόρνη
οι ταχτικοί, αξιοπρεπέστατοι πελάτες της.

Δίσεχτα χρόνια  
Ίσως αυτοί που κράτησαν
δεν ήσαν πάντα οι πιο ικανοί.
Μα είναι τα χρόνια δίσεχτα
κι η αντοχή
ο μόνος τρόπος επιβίωσης.

 Η σάρκα
Η σάρκα μου
πάντα πονάει στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται στα χάδια.
Ακόμα τίποτε δεν έμαθε.