Στον φόβο που μας γονατίζει. Και μας γονατίζει όχι για να προσευχηθούμε αλλά για να αυτομολήσουμε. «Σφάξε αγά μου τον διπλανό μου ν' αγιάσει». Και για εμάς έχει το ΔΝΤ. Εδώ και καιρό άλλωστε δεν δίνουμε λογαριασμό στους αγίους μας αλλά στους εγκάθετους υπαλληλίσκους της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας. Κουτσά στραβά θα την βγάλουμε. Και θα εξακολουθήσουμε να σερνόμαστε στα λασπόνερα της υποθηκευμένης μας ζωής. Και μιά στο τόσο θα ντουφεκάμε με άσφαιρα πανηγυριώτικα κουμπούρια. «Να φύγουμε από την Ε.Ε.»; Να φύγουμε. «Να φύγουμε κι από το ευρώ»; Να φύγουμε. Να φύγουμε όμως να πάμε πού; Να γυρίσουμε -θαυμαστώ τω τρόπω- στην προ ΔΝΤ ανεμελιά μας. «Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Αυτό είναι ζωή: επιδοτούμενες κομπίνες και
κρατικοδίαιτες αρπαχτές. Κι ο λογαριασμός στον επόμενο. Την δοκιμάσαμε όμως αυτή την ζωή και δεν μας καλάρεσε.Και δεν μας άρεσε γιατί η «δωρεάν» «παιδεία», η «δωρεάν» «υγεία» και η δωρεάν χυδαιότητα μας ταπείνωναν.Ας αφήσουμε τους κομπασμούς -τουλάχιστον μεταξύ
μας. Από οικουμενικό μέγεθος ο Ελληνισμός συρρικνώθηκε σε ευρωεπαρχιωτισμό. Πρώτοι στο χωριό και τελευταίοι στην Πόλη. Αυτό ήταν το τίμημα του εκμοντερνισμένου μεταμοντερνισμού μας: η υποκατάσταση της ταυτότητάς μας από οικοσκευές με δόσεις.
Χρειάζεται να αλλάξουμε. Όχι για να ξαναβγούμε στις Αγορές με πρόσωπο αλλά για να ξαναβρούμε το ίδιο μας το πρόσωπο. Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη χωρίς τα προσωπεία της δανεικής ευζωίας. Να αρνηθούμε την λεηλασία της ζωής μας και την εκποίηση της πατρίδας μας. Να αρνηθούμε τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που φιμώνουν τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας μας.Να ομολογήσουμε ότι δεν γίνεται να αμείβεται ο αναλφάβητος λακές των ΔΕΚΟ με περισσότερα χρήματα απ' ότι αμείβεται -όταν βρει απασχόληση χωρίς να φιλήσει κατου-
ρημένες ποδιές- ο μεταπτυχιακός επιστήμονας. Ή ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος, ο ψαράς, ο τεχνίτης. Να στηρίξουμε το παραγωγικό κι όχι το παρασιτικό κράτος.Εμείς για την ώρα κοιτάμε πως να μην υπάρχει κράτος.Τζαμπατζήδες εκ πεποιθήσεως. «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Συζητάμε στα σοβαρά αν πρέπει οι οδηγοί των αστικών λεωφορείων να παίρνουν επίδομα για το ζέσταμα
της μηχανής κι αν οι φαρμακοπώλες θ'ανοίγουν τα εμπορικά τους το Σάββατο.
Σκιαμαχούμε δηλαδή με τον χειρότερο εαυτό μας και χάνουμε. Ο γενικευμένος λαϊκισμός που άλλοτε διαδίδει ότι «λεφτά υπάρχουν» κι άλλοτε μηδενίζει το κρατικό χρέος σ'ένα μόνο χρόνο, υπονομεύει κάθε προσπάθεια σοβαρής προσέγγισης των ζητημάτων.
«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το προετοιμάζουν».Όχι σε αυτούς που το φοβούνται. Όχι σε αυτούς που το αρνούνται. Όχι σε αυτούς που αμύνονται, επιμένοντας στις κεκτημένες αργομισθίες τους. Σε καμία περίπτωση βεβαίως δεν πιστεύουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης είναι
αυτές που θα απαντήσουν στην κρίση. Όχι ότι διαφωνούμε με όλα τα μέτρα. Διαφωνούμε με τον αποσπασματικό τους χαρακτήρα. Κι είμαστε πεπεισμένοι ότι οι άνθρωποι που τα λαμβάνουν δεν έχουν το ανάστημα για να εμπνεύσουν κάτι περισσότερο από την περιφρόνησή μας. Ό,τι κάνουν το κάνουν για να μην ξεφουσκώσει το δικό τους σωσίβιο.
Χρειαζόμαστε μια Νέα μεταπολίτευση. Αλλά όχι με τα υλικά αυτής που μας χρεοκόπησε οικονομικά, πολιτικά,ηθικά, ιδεολογικά και εθνικά. Κι επειδή κανέναν δεν περιμένουμε από τα Παρίσια, αυτή την φορά, η ευθύνη είναι ολότελα δική μας.
Χρειαζόμαστε μια πατρίδα την οποία δεν θα την βλαστημάμε. Ποια θα είναι αυτή και κυρίως πώς θα είναι αυτή;Μένει να το βρούμε. Αρκεί αυτό να συμβεί πριν γίνουμε γιουσουφάκια ή κιμάς στην κρεατομηχανή της παγκοσμιοποίησης.
Εκδοτικό Σημείωμα,από το καλό περιοδικό MANIFESTO τ.23
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο Διαχειριστής δεν υποχρεούται σε απαντήσεις επί των σχολίων. Οι απαντήσεις σε ερωτήματα δίδονται έναντι αμοιβής, όπως αναφέρεται σχετικά στο πάνω μέρος του ιστολογίου στο κουτάκι με το τίτλο ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΑΣ.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.