Η αντιμετώπιση της αστυνομίας αλλά και γενικότερα των αστικών θεμελίων μίας κοινωνίας αποκαλύπτει με ιδιάζοντα τρόπο την σχέση μεταξύ κράτους και κοινωνίας.
Κατά την τόσο πολυσυζητημένη μεταδικτατορική περίοδο, δηλαδή μία περίοδο ισχυρών πολιτικοκοινωνικών αλλαγών, η δυσαρέσκεια της
κοινωνίας γιγαντώνεται προοδευτικώς και εκφράζεται με αντίθεση στις συμβολικές προεκτάσεις της πολιτικής. Καθώς δε, η διαφθορά στην Ελλάδα απετέλεσε επαγγελματικό άθλημα των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών, υπό το βάρος ενός σκανδαλώδους τύπου που κερδοσκοπούσε από τα ιδιωτικά σκάνδαλα και λίγο ασχολείτο με την ουσία της πολιτικής, η ευρεία δυσαρέσκεια έχει τραυματίσει σοβαρά την ποιότητα και το επίπεδο νομιμοποιήσεως της αστικής Δημοκρατίας της χώρας.
Η έκρυθμη κατάσταση, η οποία εντείνεται με φαινόμενα καθημερινής βίας, είναι περισσότερο από ανησυχητική, καθώς το βιοτικό επίπεδο έχει εκπέσει , ενώ ταυτοχρόνως ακόμα πιο ανησυχητική καθίσταται η γενικότερη απάθεια μεγάλου αριθμού πολιτών απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, είτε πρόκειται περί λαθρομεταναστών είτε πρόκειται περί Ελλήνων αστυνομικών. Και στα δύο φαινόμενα η αντιμετώπιση των ανθρώπων αυτών ως απρόσωπων ομάδων, φέρει συγκεκριμένη ιδεολογική υπογραφή.Αφ’ενός,η βίαιη επιθυμία εισαγωγής ακρίτων σχημάτων πολυπολιτισμικότητας σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών για την χρησιμοποίησή τους ως φθηνά εργατικά χέρια έχει φθάσει τους απλούς πολίτες στα όριά τους. Λαθρομετανάστευση δίχως σχέδιο αντιμετωπίσεώς της σε ισχνούς οικονομικά καιρούς αποτελεί ένα εύφλεκτο υλικό σε πάσης φύσεως πολιτικούς κερδοσκόπους. Αφ’ετέρου,η αντιμετώπιση των Ελλήνων αστυνομικών ως απρόσωπων οργάνων του κράτους και δευτερευόντως ως ανθρώπων που διαφυλάσσουν τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας, συντείνει σε μία υιοθέτηση πρακτικών αισχρής βίας, απότοκο χρονίων ιδεοληψιών, από πολίτες που έχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Το τσαλάκωμα του Νόμου ως ανώτατη μορφή αποδόσεως Δικαιοσύνης, πρωτίστως από την πολιτική ηγεσία ως ύποπτη πολλαπλών σκανδάλων και παρανόμων διορισμών, διοχετεύθηκε στην κοινωνία των πολιτών ως παιδαγωγικός τρόπος του σκέπτεσθαι και πράττειν. Τα όργανα δε, διαφυλάξεως και τηρήσεως της ισχύος του Νόμου, αντιμετωπίσθηκαν είτε παρακαμπτικά εξαιτίας της ανοργάνωτης και ανίκανης διοικήσεώς τους είτε με απαξίωση ως «χωροφύλακες», «χαφιέδες» και εν γένει ως χαμηλού υποστάθμης επαρχιώτες που εκπροσωπούν την κρατική βία. Τα ΜΜΕ βεβαίως συνεπικουρούσαν προς την κατεύθυνση αυτή και εξέθρεψαν μαζί με το φαύλο πολιτικό σύστημα μία ολόκληρη γενιά πολιτών με αυτές τις σαθρές αντιλήψεις. Στην πραγματικότητα όμως δεν προκαλεί δέος και σεβασμό στα μάτια κανενός Έλληνα ο ίδιος ο Νόμος. Κράτος και Κοινωνία, εκκινώντας από το πρώτο και καταλήγοντας στη δεύτερη, διότι ουδέποτε ελειτούργησαν με παιδαγωγικό χαρακτήρα.
Επομένως, εάν δεν υπάρξουν γοργές ανακατατάξεις, η πολιτική γενιά που γαλουχήθηκε με αυτές τις ιδεοληψίες και τώρα βρίσκεται εν πολλοίς σε κατάσταση οικονομικής κατάρρευσης σε συνδυασμό με την απογοητευμένη νέα γενιά και την ταυτόχρονη παρείσφρηση φανατικών και ακραίων στοιχείων είναι ικανή να οδηγήσει σε μία γενικευμένη αποσύνθεση της δομής του αστικού κράτους της χώρας.
Η επόμενη πολιτική ηγεσία, διότι η παρούσα προ πολλού έχει απολέσει την κοινωνική νομιμοποίησή της, οφείλει να επαναλάβει το εγχείρημα της διαπαιδαγωγήσεως την Ελληνικής Κοινωνίας υπό το κράτος του Νόμου, Νόμου που θα εφαρμόζεται από Έλληνες αστυνομικούς, υπό την κύρια προϋπόθεση ότι θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους πολίτες, άθλος διπλά δύσκολος, αφού η προϊστορία και ο χρόνος, ιδίως σε νεοπαγείς Δημοκρατίες όπως την δική μας, δεν θα είναι με το μέρος της. Και η εμπιστοσύνη δύσκολα κερδίζεται, ενώ εν μία νυκτί χάνεται. Αλλιώς η ήδη καταγεγραμμένη δυσπιστία των πολιτών προς τα πολιτικά κόμματα θα οδηγήσει σε ισχυρούς κλυδωνισμούς τους πολιτειακούς θεσμούς και ανάλογα φαινόμενα βίας απέναντι σε αστυνομικούς θα είναι καθημερινά, ενώ η αξία της ανθρώπινης ζωής θα αποκτά μέρα με τη μέρα μικρότερη σημασία και αξία.
Φέρουν μεγάλη ευθύνη προς την διαπαιδαγώγηση των πολιτών τα ΜΜΕ. Οπότε πριν να κουνούν δεικτικά το χέρι τους εναντίον οιουδήποτε πολιτικού, καλό θα ήτο να αναδιοργανωθούν και να το στρέψουν πρωτίστως προς μία κατεύθυνση αυτοκριτικής και αναθεωρήσεως. Οι πολίτες γνωρίζουν, εν συνόλω, ποιοι είναι αυτοί που τους έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, ποιοι είναι αυτοί που τους παραπλάνησαν. Εκ βαθέων, ειλικρινή συλληπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων αυτών των παιδιών. Ο πόνος είναι και θα παραμείνει αβάστακτος .
*Ο Ραφαήλ Καλυβιώτης είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στην πολιτική ανάλυση. Έχει επιτελέσει τακτικός αρθρογράφος και βοηθός Αρχισυντάκτης στο περιοδικό “ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ” των Εκδόσεων Παπαζήση.
Πηγή: http://ineapolitiki.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο Διαχειριστής δεν υποχρεούται σε απαντήσεις επί των σχολίων. Οι απαντήσεις σε ερωτήματα δίδονται έναντι αμοιβής, όπως αναφέρεται σχετικά στο πάνω μέρος του ιστολογίου στο κουτάκι με το τίτλο ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΑΣ.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.