Αν το ζητούμενο είναι η συναίνεση της κοινωνίας, τότε μονόδρομος είναι, να αναδειχθεί η υπευθυνότητα στη δημόσια ζωή και να αποκατασταθεί η αξιοπιστία των πολιτικών στα μάτια των πολιτών.
Όμως, η διαδικασία για αλλαγές στον νόμο περί ευθύνης υπουργών προχωρά με ρυθμούς όχι ανάλογους των περιστάσεων. Συνταγματική αναθεώρηση δεν μπορεί να γίνει πριν το 2013. Το σύνταγμα αφήνει περιθώρια για αλλαγές, όπως η εξίσωση του ορίου παραγραφής των 5 ετών με τα ισχύοντα για toυς πολίτες. Όμως τι θα γίνει με τη σκανδαλώδη διάταξη, με την οποία η άσκηση δίωξης μπορεί να γίνει μόνο μέχρι τη λήξη της θητείας της δεύτερης συνόδου της Βουλής μετά το αδίκημα; Στην ουσία, αυτό σημαίνει ότι με αιφνίδιο κλείσιμο της Βουλής ή πρόωρες εκλογές, εξασφαλίζεται η παραγραφή ποινικών ευθυνών.
Σήμερα, που τόσες τομές προχωρούν -όχι βέβαια λόγω ξαφνικής «επιφοίτησης», αλλά επειδή η χώρα βρέθηκε στα όρια μιας de facto αδυναμίας πληρωμών- είναι απαράδεκτη η εκκρεμότητα αυτή.
Ωστόσο, το θέμα για την Ελλάδα δεν είναι μόνο ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, αλλά πολύ ευρύτερο. Αυτό που χρειάζεται επιτακτικά η χώρα είναι η συναίσθηση της ατομικής ευθύνης ΟΛΩΝ όσων εμπλέκονται στη διοίκηση. Γιατί δεν είναι μόνον υπουργοί που έφεραν τη χώρα στην τωρινή κατάντια, αλλά η συλλογική ανευθυνότητα και ατιμωρησία σε όλα τα επίπεδα της διακυβέρνησης. Μια νοοτροπία που οδήγησε, για παράδειγμα, σε καταχρεωμένη δημοτική αυτοδιοίκηση, που όμως, διατηρεί 6 χιλιάδες δημοτικές επιχειρήσεις! Μια νοοτροπία που οδήγησε κάποιους να αποφασίσουν γενναιόδωρα προγράμματα εθελούσιας εξόδου από τις ΔΕΚΟ, επιβαρύνοντας τον φορολογούμενο...
Κάποια στιγμή πρέπει να δοθεί ένα τέλος στη νοοτροπία «άλλα μέτρα και άλλα σταθμά» από τη μία για το κράτος και τη νομενκλατούρα του, και από την άλλη για τους πολίτες που το χρηματοδοτούν.
Ο Στεφάν Γκαρελί, στη συνέντευξη του στη σελίδα 40, μας δίνει μια άλλη διάσταση της υπευθυνότητας. Στην χώρα του, την Ελβετία, το κοινοβούλιο δεν ψηφίζει καμία δαπάνη αν πρώτα δεν έχει ψηφίσει τον νόμο με τον οποίο θα εξασφαλιστούν τα αντίστοιχα έσοδα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό σημαίνει μόνιμη λιτότητα, στην ουσία όμως σημαίνει μόνιμη υπευθυνότητα, ώστε ο πέλεκυς να μην πέσει επί δικαίων και αδίκων.
Aς μην αφήσει, λοιπόν, και αυτή η κυβέρνηση το θέμα του προκλητικού νόμου περί ευθύνης υπουργών. Για ορισμένα πράγματα ισχύει το «ή τώρα ή ποτέ». Με την εμπιστοσύνη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα στο ναδίρ και ότι αυτό συνεπάγεται για τη φορολογική συνείδηση του πολίτη, η ώρα της ευθύνης έφθασε.
Χρήστος Παπαϊωάννου
Πηγή:Περιοδικό ΕΠΙΛΟΓΗ
Όμως, η διαδικασία για αλλαγές στον νόμο περί ευθύνης υπουργών προχωρά με ρυθμούς όχι ανάλογους των περιστάσεων. Συνταγματική αναθεώρηση δεν μπορεί να γίνει πριν το 2013. Το σύνταγμα αφήνει περιθώρια για αλλαγές, όπως η εξίσωση του ορίου παραγραφής των 5 ετών με τα ισχύοντα για toυς πολίτες. Όμως τι θα γίνει με τη σκανδαλώδη διάταξη, με την οποία η άσκηση δίωξης μπορεί να γίνει μόνο μέχρι τη λήξη της θητείας της δεύτερης συνόδου της Βουλής μετά το αδίκημα; Στην ουσία, αυτό σημαίνει ότι με αιφνίδιο κλείσιμο της Βουλής ή πρόωρες εκλογές, εξασφαλίζεται η παραγραφή ποινικών ευθυνών.
Σήμερα, που τόσες τομές προχωρούν -όχι βέβαια λόγω ξαφνικής «επιφοίτησης», αλλά επειδή η χώρα βρέθηκε στα όρια μιας de facto αδυναμίας πληρωμών- είναι απαράδεκτη η εκκρεμότητα αυτή.
Ωστόσο, το θέμα για την Ελλάδα δεν είναι μόνο ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, αλλά πολύ ευρύτερο. Αυτό που χρειάζεται επιτακτικά η χώρα είναι η συναίσθηση της ατομικής ευθύνης ΟΛΩΝ όσων εμπλέκονται στη διοίκηση. Γιατί δεν είναι μόνον υπουργοί που έφεραν τη χώρα στην τωρινή κατάντια, αλλά η συλλογική ανευθυνότητα και ατιμωρησία σε όλα τα επίπεδα της διακυβέρνησης. Μια νοοτροπία που οδήγησε, για παράδειγμα, σε καταχρεωμένη δημοτική αυτοδιοίκηση, που όμως, διατηρεί 6 χιλιάδες δημοτικές επιχειρήσεις! Μια νοοτροπία που οδήγησε κάποιους να αποφασίσουν γενναιόδωρα προγράμματα εθελούσιας εξόδου από τις ΔΕΚΟ, επιβαρύνοντας τον φορολογούμενο...
Κάποια στιγμή πρέπει να δοθεί ένα τέλος στη νοοτροπία «άλλα μέτρα και άλλα σταθμά» από τη μία για το κράτος και τη νομενκλατούρα του, και από την άλλη για τους πολίτες που το χρηματοδοτούν.
Ο Στεφάν Γκαρελί, στη συνέντευξη του στη σελίδα 40, μας δίνει μια άλλη διάσταση της υπευθυνότητας. Στην χώρα του, την Ελβετία, το κοινοβούλιο δεν ψηφίζει καμία δαπάνη αν πρώτα δεν έχει ψηφίσει τον νόμο με τον οποίο θα εξασφαλιστούν τα αντίστοιχα έσοδα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό σημαίνει μόνιμη λιτότητα, στην ουσία όμως σημαίνει μόνιμη υπευθυνότητα, ώστε ο πέλεκυς να μην πέσει επί δικαίων και αδίκων.
Aς μην αφήσει, λοιπόν, και αυτή η κυβέρνηση το θέμα του προκλητικού νόμου περί ευθύνης υπουργών. Για ορισμένα πράγματα ισχύει το «ή τώρα ή ποτέ». Με την εμπιστοσύνη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα στο ναδίρ και ότι αυτό συνεπάγεται για τη φορολογική συνείδηση του πολίτη, η ώρα της ευθύνης έφθασε.
Χρήστος Παπαϊωάννου
Πηγή:Περιοδικό ΕΠΙΛΟΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο Διαχειριστής δεν υποχρεούται σε απαντήσεις επί των σχολίων. Οι απαντήσεις σε ερωτήματα δίδονται έναντι αμοιβής, όπως αναφέρεται σχετικά στο πάνω μέρος του ιστολογίου στο κουτάκι με το τίτλο ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΑΣ.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.