Τριάντα χρόνια στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση

Του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου
Φέτος ἡ Ἑλλάδα συμπληρώνει τριάντα χρόνια συμμετοχῆς στήν σημερινή Εὐρωπαϊκή Ἕνωση (ΕΕ), ἐνῶ παράλληλα, ἐδῶ καί μία δεκαετία, εἶναι μέλος καί τῆς εὐρωζώνης.
Στήν περίοδο τῆς εὐρωπαϊκῆς της πορείας, ἡ χώρα χρηματοδοτήθηκε πλουσιοπάροχα ἀπό τά διάφορα κοινοτικά Ταμεῖα καί εἶχε κάθε δυνατότητα νά ἀξιοποιήσει τά πολύ χαμηλότοκα καί μακροπρόθεσμα δάνεια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τράπεζας Ἐπενδύσεων.
Ἐπίσης, μέ ἀφορμή τήν εἴσοδό της στήν Οἰκονομική καί Νομισματική Ἕνωση (ΟΝΕ), ἡ χώρα εἶχε μία μοναδική εὐκαιρία νά βάλει τάξη στήν δημοσιονομική της διαχείριση, νά ἀναδιαρθρώσει τήν οἰκονομία της, νά μεταρρυθμίσει τήν δημόσια διοίκησή της καί νά ἀξιοποιήσει τίς εὐκαιρίες γιά ἀνάπτυξη πού τῆς πρόσφερε τό ἑνιαῖο εὐρωπαϊκό νόμισμα.
Τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά δέν ἔγινε. Στήν εὐρωπαϊκή μας τριακονταετία, κατασπαταλήθηκαν καί καταναλώθηκαν σέ εἰσαγωγές ἀκριβῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν πάνω ἀπό 300 δισεκατ. εὐρώ. Ἡ χώρα γέμισε ἀπό ἔργα βιτρίνας, ἀπό ὑποδομές πού σήμερα καταστρέφονται καί ἀπό χυδαίους νεόπλουτους πού τροφοδότησαν τίς φοῦσκες τῶν ἀκινήτων, τό Χρηματιστήριο καί τίς εἰσαγωγές πολυτελῶν αὐτοκινήτων. Χρησιμοποιήθηκαν ἀπίστευτα ποσά γιά νά κατευναστοῦν οἱ ἐκβιασμοί τῶν συνδικαλιστικῶν συντεχνιῶν καί γιά νά δημιουργηθεῖ στήν χώρα μία ἀποκρουστική ἀπό κάθε ἄποψη νομενκλατούρα, στήν ὁποία συνωστίζονται ἐργατοπατέρες, δῆθεν ἐπιχειρηματίες, δῆθεν δημοσιογράφοι, δῆθεν καλλιτέχνες καί γενικά ὅλος αὐτός ὁ ἑσμός τῶν «παραγόντων».

Ἡ νομενκλατούρα αὐτή φρόντισε νά ἐκτοπίσει ἀπό τόν δημόσιο βίο καί νά κατασυκοφαντήσει κάθε πρόσωπο πού ἔβλεπε μακρυά, πού ἤθελε μία Ἑλλάδα μέ ποιοτική δημοκρατία καί ἕνα ἀποτελεσματικό κράτος δικαίου. Μιά τέτοια Ἑλλάδα θά ἔβαζε στό περιθώριο τήν νομενκλατούρα τῆς ἀμορφωσιᾶς, τῆς ἁρπαγῆς καί τῆς χυδαιότητας. Γι’ αὐτό καί ἡ τελευταία ἀντέδρασε, ὁδηγώντας ὅμως τήν χώρα στά πρόθυρα τῆς πτωχεύσεως καί τῆς ἀνυποληψίας.

Φυσικό εἶναι σήμερα οἱ ἄνθρωποι τοῦ ζόφου καί τῆς παρακμῆς πού ὁδήγησαν τήν χώρα στό περιθώριο, μέ τήν θρασύτητα πού τούς διακρίνει, νά ζητοῦν καί τά ρέστα –καί ὄχι μόνον. Ἀκόμα χειρότερα, μπροστά στήν πτώχευση, ἐκβιάζουν, ὑβρίζουν, χυδαιολογοῦν. Ἐπιβάλλουν στό σύνολο τῆς κοινωνίας σέ μίαν ἀνάπηρη ἤ ἡμιπληγική παιδεία καί τώρα θέλουν νά καταργήσουν καί τήν νομιμότητα. Εἶναι λοιπόν καιρός νά τεθοῦν στόν ἑλληνικό λαό τά ἑξῆς ἁπλά ἐρωτήματα:

– Μέσα ἤ ἔξω ἀπό τήν Εὐρώπη; Πτώχευση ἤ οἰκονομικο-κοινωνική ἐπανίδρυση; Ποιοτική δημοκρατία καί ἀποτελεσματικό κράτος δικαίου ἤ χυδαιότητα, ἁρπαγή καί νονούς;

Ἡ χώρα βρίσκεται στό χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ. Καλεῖται ἔτσι νά ἐπιλέξει ποιόν δρόμο θά ἀκολουθήσει. Θέλει νά ἐπιλύσει τά οἰκονομικά καί ἄλλα προβλήματά της στό πλαίσιο τοῦ ὑπάρχοντος εὐρωπαϊκοῦ συστήματος, καί ἄρα νά ἀναλάβει τό βάρος μιᾶς μακροχρόνιας καί ἀπολύτως δεσμευτικῆς προσαρμογῆς; Ἤ θά ἀναζητήσει ἄλλον δρόμο ἐκτός Εὐρώπης καί Εὐρωζώνης; Ἐπιθυμεῖ ἡ χώρα νά βελτιώσει τήν δημοκρατία της ἤ ἐπιλέγει νά φέρει στήν ἐξουσία τούς καννίβαλους τῆς πολιτικῆς;

Ἄν ἡ ἀπάντηση στό πρῶτο σκέλος τῶν ἐρωτήσεων εἶναι θετική, τότε καλό εἶναι τό ταχύτερο δυνατόν νά ἀλλάξουμε οἰκονομικό καί κοινωνικο-πολιτικό μοντέλο. Καλούμεθα δηλαδή νά ἀφήσουμε πίσω τό σημερινό κρατικοδίαιτο καί πελατειακό πρότυπο καί νά υἱοθετήσουμε ἕνα ἄλλο, πιό φιλελεύθερο, πιό ἀποτελεσματικό, πιό ἀνταγωνιστικό καί ἐξωστρεφές, ὅπου τό κράτος θά εἶναι λιτό, σαφῶς μικρότερο καί περισσότερο φιλικό πρός τούς πολίτες, τίς ἐπενδύσεις καί τήν πολιτιστική ἀναβάθμιση τῆς χώρας. Στό ἴδιο πλαίσιο, ἡ ἰδιωτική πρωτοβουλία καλεῖται καί αὐτή νά ἐπαναθεωρήσει ἀρχές καί συμπεριφορές καί νά ἀνοιχτεῖ στήν παγκόσμια οἰκονομία.

Ὅλα αὐτά δέν εἶναι οὔτε ἁπλά, οὔτε εὔκολα. Ὕστερα ἀπό τριάντα χρόνια πραγματικῆς κραιπάλης, οἱ ἀλλαγές, οἱ μεταρρυθμίσεις, οἱ ἀναδιαρθρώσεις ἀπαιτοῦν κόπο, ὅραμα, ἐλάχιστη πολιτική καί κοινωνική συναίνεση καί ὑπεράφθονη πολιτική βούληση. Τά ψέματα καί οἱ ἀπάτες τελείωσαν.

Ἡ χώρα μας εἶναι μέλος τῆς Εὐρωζώνης καί τῆς μεγάλης εὐρωπαϊκῆς οἰκογένειας καί ἄρα ἡ ζωή καί ἡ πορεία της διέπονται ἀπό τούς κανόνες, τίς ὑποχρεώσεις καί τίς πολιτικές πού ἀπορρέουν ἀπό τό γεγονός αὐτό. Ἐπίσης, ἡ Ἑλλάδα τελεῖ ὑπό τήν ἀφόρητη πίεση ἑνός τεράστιου χρέους –τοῦ ὑψηλότερου κατά κεφαλήν στόν κόσμο– τό ὁποῖο πρέπει νά περιορίσει, γιατί εἶναι ἀδύνατον νά ἀπαλλαγεῖ. Ἄν αὐτό δέν συμβεῖ, οἱ γενιές τοῦ αὔριο θά βροῦν μπροστά τους ἐρείπια. Αὐτά τῶν γονέων τους.

Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, ἡ χώρα πρέπει νά ἀξιοποιήσει μέ τόν πιό ἀποτελεσματικό τρόπο τό Μνημόνιο καί νά ἐπιταχύνει τήν ἀλλαγή τοῦ οἰκονομικοῦ της μοντέλου. Ἄλλη ἐπιλογή δέν ὑπάρχει. Ὅσο γιά τούς «σωτῆρες» πού διεκδικοῦν λύσεις ἐκτός εὐρωπαϊκοῦ πλαισίου, θά πρέπει νά μᾶς γνωστοποιήσουν ποιά εἶναι ἡ πολιτική πού θέλουν νά ἀκολουθήσουν καί μέ ποιές ἐνέργειες θά τήν ἐφαρμόσουν.

Ἀπό τήν ἄλλη, οἱ διάφοροι περισπούδαστοι «ἀναλυτές» πού ἀνησυχοῦν γιά τήν κατά τήν ἐκτίμησή τους «γερμανοποίηση» τῆς Εὐρώπης, ἄς μᾶς ἐξηγήσουν, μέ τήν σοφία πού διαθέτουν, πόσο καλύτερη θά ἦταν ἡ Εὐρωζώνη ἄν ἀποχωροῦσε ἡ Γερμανία!


*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Εστία
Πηγη: http://www.drassi.gr/index.php?id=1404&title=Τριάντα χρόνια στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση