Η θερινή επαφή µε το νοσοκοµείο ακριτικού νησιού µού αποκάλυψε την οραµατική αφοσίωση µέρους του προσωπικού στο αγαθό της δηµόσιας υγείας, τη διαρκή αγωνία για τις διακοµιδές ασθενών µε «αεροπλάνα και βαπόρια», τον άνισο αγώνα της διοίκησης να ξεπεραστούν οι ποικίλες ελλείψεις. Μόνιµες µάστιγες η υποστελέχωση, η παρωδία των πλασµατικών εφηµεριών που εξέθρεψαν πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι συντεχνιακές αγκυλώσεις.
Αναπόφευκτα αναρωτήθηκα: πώς αισθάνονται οι αφοσιωµένοι δηµόσιοι λειτουργοί όταν βρίσκονται αντιµέτωποι µε τη συλλήβδην απαξίωση ως «χαραµοφάηδες του Δηµοσίου»;
Η ολοένα και σφοδρότερη επίθεση κατά των δηµοσίων υπαλλήλων κύριο όπλο έχει την έντεχνη διαχείριση µιας γκρίζας ζώνης µεταξύ αλήθειας και µύθου. Χαρακτηριστικό παράδειγµα η κατακραυγή για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών. Στοχοποιήθηκαν από την άκριτη δηµοσιογραφική αναπαραγωγή του υπουργικού λόγου που αποσιωπούσε την ακραία υποστελέχωση των διοικητικών υπηρεσιών τις οποίες καλύπτουν οι αποσπασµένοι. Ωσάν να αποσπώνται αυθαίρετα, από µόνοι τους, σε υπηρεσίες που δεν τους θέλουν. Με αντίστοιχο τρόπο συχνά συγχέονται ανόµοια φαινόµενα όπως η υποστελέχωση και η ανορθολογική κατανοµή του ανθρώπινου δυναµικού και τροφοδοτείται η φιλολογία περί υπεράριθµων του Δηµοσίου µε τη συνακόλουθη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ο δηµόσιος υπάλληλος κατεγράφη στην ελληνική (και όχι µόνο) συλλογική συνείδηση ως λιγότερο παραγωγικός σε σχέση µε τον ιδιωτικό. Σκοπός µας δεν είναι να υπερασπιστούµε τη γραφειοκρατία, την αργοµισθία, τις πολυθεσίες, την αυθαιρεσία και τη διαφθορά. Είναι όµως εκτός τόπου και χρόνου όποιος πιστεύει ότι θα εκλείψουν τα φαινόµενα αυτά µε το δυναµικό του δηµόσιου τοµέα να πένεται και να λοιδορείται. Αντίθετα, η συλλογική (αυτο)ενοχοποίηση και η ραγδαία διάχυση του φόβου παραλύουν τις υγιείς δυνάµεις της διοίκησης. Η κυβέρνηση σφάλλει παρέχοντας συναίνεση ή ανοχή στην απαξίωση του δηµόσιου τοµέα. Το έργο της δεν µπορεί να προωθηθεί µόνο µε την ευκαιριακή στήριξη αυτόκλητων συµµάχων. Προϋποθέτει πρωτίστως τη συστηµατική συµµετοχή και σύµπραξη του δηµόσιου κορµού. Και ο κορµός αυτός χρειάζεται λόγο ακριβοδίκαιο και λυσιτελή. Αν οι αναγκαίες µεταρρυθµίσεις και η πάταξη της φαυλότητας δεν συνοδευτούν από ένα αφήγηµα αξιοπρέπειας και προοπτικής για τους υπολοίπους, η διαπόµπευση και ο κοινωνικός αυτοµατισµός θα παρασύρουν τους πάντες και τα πάντα. Με απλά λόγια, το δύσκολο είναι η ουσιαστική αξιολόγηση υπηρετούντων και υπηρεσιών, το εύκολο είναι να µετατρέπουµε συλλήβδην το Δηµόσιο σε σάκο του µποξ. Τώρα µάλιστα ο σάκος αυτός κινδυνεύει να µας πλακώσει.
Στην απαξίωση του Δηµοσίου πρωτοστατούν ορισµένοι σχολιαστές στις εφηµερίδες και τα δελτία των 8. Καθήκον τους βέβαια να καυτηριάζουν τα κακώς κείµενα. Ας µην ξεχνούν όµως τη σοφή ξένη παροιµία: «Δεν πρέπει να πετούν πέτρες όσοι µένουν σε γυάλινα σπίτια». Ας αναζητήσουν λόγου χάρη τις θηριώδεις οφειλές ορισµένων µιντιακών/εκδοτικών συγκροτηµάτων προς το Δηµόσιο και τα ασφαλιστικά ταµεία όταν µιλούν για δηµοσιονοµική κρίση. Ειδάλλως ο δηµοσιογραφικός τους λόγος καταντά προπετής καταγγελτική ρητορεία και µάλιστα τόσο προβλέψιµη και εκ του ασφαλούς που ούτε καν παρουσιάζει στοιχειώδες δηµοσιογραφικό ενδιαφέρον.
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώµατα του Ανθρώπου.
Πηγή: http://m.alfavita.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο Διαχειριστής δεν υποχρεούται σε απαντήσεις επί των σχολίων. Οι απαντήσεις σε ερωτήματα δίδονται έναντι αμοιβής, όπως αναφέρεται σχετικά στο πάνω μέρος του ιστολογίου στο κουτάκι με το τίτλο ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΑΣ.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.