Ιδιόχρηση ακινήτου. Φόρος επί ανύπαρκτου εισοδήματος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μας απασχολεί η φορομπηχτική λογική του Υπουργείου Οικονομικών. Το κράτος εξακολουθεί να λειτουργεί ως νταβατζής , ο οποίος επιβάλλει με το έτσι θέλω τις απόψεις και τα θέλω του. Μόνο που με τέτοιους είδους συμπεριφορές επηρεάζονται δυσμενώς οι σχέσεις φορολογουμένων και φορολογούσας αρχής. Αφορμή για το παρόν σχόλιο, στάθηκε  η διάταξη του άρθρου 23 του ν 4172/2013.

Ας δούμε τι αναφέρουν οι συγκεκριμένες διατάξεις:

Άρθρο 23 Μη εκπιπτόμενες επιχειρηματικές δαπάνες

Οι ακόλουθες δαπάνες δεν εκπίπτουν:

η) το τεκμαρτό μίσθωμα της παραγράφου 2 του άρθρου 39 σε περίπτωση ιδιόχρησης κατά το μέτρο που υπερβαίνει το τρία τοις εκατό (3%) επί της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου,

Η παράγραφος του άρθρου 39 αναφέρει:

Το εισόδημα από ιδιοχρησιμοποίηση ή δωρεάν παραχώρηση τεκμαίρεται ότι συνίσταται στο τρία τοις εκατό (3%) της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου.

Τι σημαίνουν πρακτικά τα παραπάνω;

Ας δούμε ένα παράδειγμα για να κατανοήσουμε τις εν λόγω διατάξεις.

Έστω  η ΑΕ  ΣΥΜΒΟΥΛΑΤΟΡΑΣ με ιδιόκτητο ακίνητο. Σύμφωνα με τις οδηγίες τις διοίκησης για να μην επιβαρυνθεί η εταιρία με φόρο, πρέπει να διενεργήσει στα βιβλία της λογιστική εγγραφή με βάσει το 3% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου. Έστω λοιπόν , ότι η αντικειμενική αξία του εν λόγω ακινήτου ανέρχεται σε 1.000.000 ευρώ. Τότε πρέπει να διενεργηθεί η παρακάτω  εγγραφή στα βιβλία.

                                                                                         Χρέωση                         Πίστωση

62 Ενοίκια κτιρίων(Ιδιόχρηση)                                   30.000

         78 Εισόδημα από ιδιόχρηση ακινήτου                                                     30.000   

Μέχρι εδώ όλα καλά.

Που λέει ο λόγος. Γιατί αν δεν διενεργηθεί η παραπάνω εγγραφή τότε ο φορολογικός έλεγχος θ αυξήσει τα έσοδα της συγκεκριμένης χρήσης κατά 30.000 και θα επιβάλει φόρο εισοδήματος για ανύπαρκτο εισόδημα. Διότι ανύπαρκτο είναι το εισόδημα από ιδιόχρηση.

Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, η εταιρία θα έχει πρόβλημα και στην περίπτωση που το ποσοστό του 3% υπολογίστηκε λάθος. Δηλ αν αντί για την σωστή αντικειμενική  αξία του 1.000.000 ευρώ, ληφθεί άλλη είτε μικρότερη,. είτε μεγαλύτερη , τότε το ποσοστό του 3% θα είναι λάθος και επί της διαφοράς με το πραγματικό ποσό, θα επιβληθεί φόρος εισοδήματος. Φόρος επί κοπανιστού αέρα δηλαδή. Αν δηλ υπολογίζουμε την αξία της ιδιόχρησης σε 20.000 ευρώ , τότε θα φορολογηθούμε ει πλέον για τα 10.000 ευρώ. Αν αντίθετα υπολογίσουμε μεγαλύτερο ποσό από αυτό των 30.000 ευρώ, έστω 40.000 ευρώ τότε και σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε φόρο επί τους υπερβάλλοντος ποσού σύμφωνα με τις εν λόγω διατάξεις. Και κερατάς και δαρμένος μου θυμίζουν  εμένα αυτά.

Αν το κράτος δεν αποβάλλει τέτοιου είδους συμπεριφορές, είναι αδύνατον να δημιουργηθεί κοινωνία με φορολογική συνείδηση. Όταν οι πολίτες θεωρούν την φορολογία, σαν ένα είδος κλοπής τότε καμία φορολογική πολιτική δεν θα έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η όποια φορολογική μεταρρύθμιση πρέπει να έχει δύο βασικούς πυλώνες, πάνω στους οποίους θα στηρίξει την επιτυχία της.

• Οι πολίτες πρέπει να θεωρούν τον οποιονδήποτε φόρο δίκαιο και όχι παράλογο ή ληστρικό.
• Οι φόροι αλλά και οι ασφαλιστικές εισφορές πρέπει να διακατέχονται από το στοιχείο της ανταπόδοσης. Δίνω φόρους και εισφορές για να πάρω αντίστοιχες υπηρεσίες από το κράτος.  

Χωρίς τα παραπάνω είναι καταδικασμένη σε αποτυχία , οποιαδήποτε φορολογική μεταρρύθμιση. Και μονίμως θα μοιάζουμε σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.